نه فقط من که خیلی های دیگر هم منتظر بودند . منتظر بودند تا سال گذشته و بعد هم امسال پر از وقایع تازه ای باشد که به تغییرات اجتماعی ، فرهنگی ، اقتصادی ، هنری و حتی سیاسی منجر شود .

همان تغییراتی را می گویم که در آرزویشان بوده ایم تا تاثیری بیشتر و زیادتری بر زندگی همه ما داشته باشد .

شای من پر توقع هستم ، شاید هم عجول و شاید خوش بین اما واقعییت این است که هنوز هم باید منتظر تغییراتی باشیم که ما انتظار و آرزویش را داشته ایم و داریم .

صحبت از لغو تحریم ها در خیلی از کسانی که دیده ام امیدهایی به وجود آورد . برخی ها هم آن را بی تاثیر می دانستند اما احساس کردم ناخود آگاه در روابط آدم ها و حتی افرادی که نه از سیاست سر در می آورند و نه به آن علاقه نشان می دهند تاثیر خودش را داشته جون خیلی خوش بین تر ، مهربان تر و حتی ولخرج تر شده اند !

به هر حال امیدواری جز. ارزش ها و ضروریت های اولیه زندگی و لازمه بقای آدم هاست .

درست مثل هوا و آب و غذا ، گیرم که شدتش و نیاز به آن در جوامع مختلف فرق می کند . خیلی از نظریه پردازهای علوم اجتماعی و فرهنگی معتقدند که پس از یک دوره سکون و رکود طولانی در ارزش های حاکم بر جامعه مدت زمان تغییر به سمت و شرایط مطلوب و ارزش های جدید هم طولانی خواهد بود ، سرعت تغییر هم زیاد نیست ، اگر هم بخواهد تغییری صورت گیرد با دگر گونی های اساسی همراه می شود و ثبات را به تاخیر می اندازد .

اما حالا به دلیل تجربه های شخصی خودم در طول شش ماه گذشته می توانم بنویسم که باید به این نظریه ها موراد دیگری را هم اضافه کرد :

وقتی شرایط کار و زندگی برای اعضای جامعه ای آن قدر یکنواخت و خسته کننده می شود که همه به هر دستاویزی یا تکیه گاهی چنگ می زنند و به هر امیدی دل می بندند یا دلشان می خواهد که دل ببندند چندان هم نمی توان نا امید بود .

به دلیل شغلم و روابط گسترده با اعضای مختلف جامعه با قاطعیت می گویم : سال 1393 چنین پیام هایی را هم با خودش داشت ، بارقه هایی از امید را هر چند بی هدف در عموم مردم به وجود آورد و به افزایش انتظارهای عمومی منجر شد . به عنوان مثال :

حتی در من هم این امید را به وجود آورد تا نوشتن را از نو آغاز کنم .

حال اگر مانند گذشته نوشته هایم مخاطبان خودش را پیدا کند دلایلم را خواهم نوشت و جزییات بیشتری را شرح خواهم داد .