پس از کش و قوس های فراوان و حرف و حدیث های بسیار که پس از بازی دو ملی پوش فوتبال کشورمان با یک تیم باشگاهی اسراییلی ، قرار بر این شده است که دستور العملی توسط مجلس شورای اسلامی برای این شرایط که به عنوان موارد خاص از آن نام برده می شود ، ندوین شود .

در نوشته های قبلی ام اشاره کردم که در آمیختن ورزش و سیاست به هر نحوه و هر شکل کاری نادرست است ، چرا که هر کدام از این دو کارکردهای اجتماعی ، فرهنگی و حتی اخلاقی خاص خودشان را دارند .

سیاست می باید حوزه ای مجزا از امور دیگر باشد ، نه برای کنترل و نه برای جهت بخشی به سایر امور نمی باید که از آن بهره برداری شود .

چنان چه قصد این باشد که ورزش برای پیش بردن اهداف سیاسی استفده شود و یا سیست را در راه اعتلای حوزه ورزش به کار گیرند می باید که این کارکردهای توامان با هوشمندی و آینده نگری انجام شود و به جز این هر کاری خطاست . بدون تردید روش های قبلی مشکلات بسیاری از پی داشته است که امروز مجلس شورای اسلامی می باید دستورالعملی را برای این مهم تدوین و تصویب نماید .

هنوز نمی توان پیش بینی در خصوص ماهیت و یا جهت گیری های دستور العمل تصویب شده توسط مجلس داشت . امکان زیادی وجود دارد که این دستور ورزشکاران ایرانی را از بازی با کشورهایی که ما دشمن می شماریم و تیم های باشگاهیی یا ملی آن ها منع نماید و البته قوانین تنبیهی یا مجازات هایی هم برایشان در نظر بگیرد .

اما در نظر داشته باشیم مصوبه ها و یا دستور العمل هایی از این دست نمی تواند مشکل اصلی و ساختاری سیاست و یا ورزش را به تنهایی حل کند چه رسد به آن که در تعامل و ارتباط این دو نقشی موثر ایفا کند .

دلیل این امر هم واضح و روشن است : ذات " سیاست " ، به ویژه سیاست در کشورهای در حال توسعه با ورزش ، به آن معنایی که جهان می شناسد و به آن ارزش می گذارد فاصله بسیاری دارد .

امید است که همه ما ، در هر مقام و منصبی که باشیم از یک شهروند عادی گرفته تا یک مربی ورزشی و یا یک نماینده مجلس این حقیقت را درک کنیم و به آن پایبند باشیم .

  هنوز سر صدای بازی کردن دو بازیکن تیم ملی فوتبال ما در مقابل یک تیم اسراییلی به زمزمه تبدیل نشده است . هنوز اظهار نظرها بسیار جالب توجه اند . به خصوص وقت هایی که دوستان فوتبال دوست من به سراغم می آیند و گفته هایشان بسیار شنیدنی هستند .

اظهار نظرهای دوستان گاهی چنان دردناک و تاسف بار و گاهی چنان هوشمندانه که پس از رفتن این رفقا تا ساعت ها فکر مرا مشغول می کند . با خودم فکر کردم چرا شما را از خواندن و دانستن این حرف ها که شنیدم محروم کنم؟ به نظرم رسید که خیلی حیف است برایتان ننویسم ...

دوستی می گفت : ورزش هیج ربطی نباید به سیاست داشته باشد . درست است که سیاست به خصوص در کشورهایی مانند کشور ما بر تمام ابعاد زندگی مان تاثیر دارد اما این اثرگذاری نمی باید این همه آشکار باشد .

خیلی کارها را می توان مخفیانه هم انجام داد درست مثل لباس زیرهایی که کمتر کسی میبیند اما حتی پرچم برخی کشورها روی آن نقش بسته است .یکی دیگر از دوستان می گفت : این یک جور زور آزمایی است این جا نشد آن جا ! بالاخره همه جا ما باید زورمان به طرف مقابل یچربد .

موشک هایمان هم باید تا تل آویو برسد و در زمین فوتبال هم بازیکن های ما باید پشت شان را به اسراییلی ها بکنند تا آن ها بفهمند هیچ کاره و همیشه بازنده اند .

دیگری می گفت : این جوان ها با دست خودشان آینده ورزشی خود را خراب کرده اند . بی آن که توجه داشته باشد مانند هر ورزش حرفه ای یا هر فعالیت حرفه ای دیگری ، آینده نخبگان و برگزیدگانش را سیاست و سیاستمداران نمی سازند بلکه توانایی های فردی خود آن هاست که فردای آن ها را رقم می زند .

مساله اصلا دهن کجی کردن به اصول و باورها نیست ، مساله این است ما باید در دیدگاه هایمان تغییر بزرگی ایجاد کنیم . می باید هر رخدادی را با نگاهی تازه و نو ببینیم .

من اعتقاد دارم می باید جهان و روابط انسانی حاکم بر آن را می باید از نو شناخت .

  زندگی همه ما ایرانیان با سیاست چنان در هم آمیخته و از آن تاثیر می پذیرد که حتی مانند یک عضو جدایی ناپذیر از اندام جامعه در تمام فعالیت های روزمره مان هم حضور دارد .

این عضو چهل ساله که برای هر یک از بخش های جامعه گاهی در مغز ، گاهی در دست ها و گاهی در چشم ها ریشه یافته است در عملکرد آن ها نیز تاثیر می گذارد .

گاهی با نگاهی سیاسی می بینیم ... گاهی هم سیاسی فکر می کنیم و یا دست های ما سیاسی عمل می کنند . 

هیچ فرقی ندارد که این عضو نو پدید از کجا روییده باشد اما به هر حال تاثیر حضورش را چنان برجا گذاشته که همیشه باعث تعجب بسیار ، شگفتی و حیرت فراوان شده است :

همه ما شندیده ایم که دو بازیکن فوتبال تیم ملی ایران پذیرفته اند در بازی های باشگاهی در برابر یک تیم اسراییلی حاضر شوند ، تیمی از کشوری که ما اعتقاد داریم می باید از صحنه روزگار محو شود .

اکنون این دو جوان خاطی که شنیده ام بر خلاف بسیاری از بازیکنان این ورزش محبوب ، جوان هایی سر به ، بی حاشیه و به معنای واقعی ورزشکار هستند تهدید شده اند که از حضور در تیم ملی ایران محروم خواهند بود .

قصد من قضاوت درست یا غلط بودن این حکم نیست : 

مانند خود بازی فوتبال ، داور اصلی که در زمين حضور دارد و تصميم گیرنده نهایی است هم می تواند اشتباه کند و اصولأ اشتباه کردن یکی از خصلت های انسانی است . از سوي دیگر اطمينان دارم این دو جوان می دانستند چه می کنند و این عمل آن ها چه اشتباه باشد و چه درست ، چه عواقبی بر ایشان از پی خواهد داشت . پس چرا چنین کرده اند ?

واقعیت آن است که در طول چهل سال گذشته سیاست با اعضاي جامعه ما پیوندی ناگسستنی یافته و مانند همان عضوی عمل می کند که با بدنه اجتماع اتصال نا هماهنگی پیدا کرده است .

در تمام این سال ها جمله سیاست ما عین دیانت ماست " همواره در گوش همه ما طنین انداز بوده است . وقتی سیاست و دیانت عین هم باشند و دین جهت دهنده و تعیین کننده اصلي همه عملکردهایمان باشد مسلم است که اهمیت ورزش بسیار بسیار کمتر از سیاست است .

نکته اصلی این جاست که وقتی مشتی نمک و شکر با هم مخلوط شوند ، دیگر جدا کردن آن ها ممکن نیست . همان اتفاقی که برای تمام حوزه های اقتصادی ، فرهنگی و اجتماعی نیز رخ داده است .

حتما و حتما این دو فوتبالیست می دانستند بدون چشیدن شیرینی شکر و شوری نمکی که کاملا با هم مخلوط شده اند نمی شود برای جدا کردن آن ها تلاشی کرد و این تلاش می تواند به تغییر سرنوشت خود ، خانواده و حتی جامعه شان هم منجر شود .

اما یک تفاوت بزرگ هم وجود دارد : سیاست مثل رودی آرام جريان خود را ادامه داده است ، سال ها و دهه ها در بستر خود جاری بوده و هست مگر آن که ناگهان به سیلی ویرانگر تبدیل شود .

اما ورزش و به ويژه ورزش فوتبال چنین خصلتی ندارد .هر مسابقه ورزشی سرشار از شور و هيجان است . بازنده و برنده اش بر خلاف سیاست در نود دقیقه مشخص می شود و حداكثر به دو وقت اضافه می انجماد !

سیاست مردم را با روش های سیاسی خود جذب می کند اما فوتبال در ذات خود جذاب است پس حتما می باید تفاوتي میان این دو قایل شد .

دوباره تاکید میکنم که نمی خواهم درستی یا نادرستی عملکرد مسوولان جمهوری اسلامی ایران را قضاوت کنم و یا به این نکته اشاره داشته باشم که بر اساس قوانین " فیفا " که کشور ما هم عضويت آن را پذیرفته تصمیم گیری های سیاسی نمی باید در حوزه ورزش به کار گرفته شود ، فقط و فقط اشاره من به تفاوت های ساختاری در ماهیت این دو ست که می باید مورد توجه قرار گیرند .